Avondzon

Regelmatig hebben wij bijzondere gesprekken met mensen die komen wandelen in ons gebied. Sommige van die gesprekken blijven ons lange tijd bij en delen we graag omdat dit de kern is van ons bestaan. Ook in deze moeilijke tijden blijft de verbinding tussen mens en natuur bijzonder.

“Mama, gaan we naar huis? Ik wil niet meer verder lopen”. Het is warm en er is volop zon, een
zogeheten prachtige dag. Maar voor een vijfjarig meisje is er, na het grote gemis van haar papa, niet
zoveel prachtigs aan deze dag. Stilletjes en een beetje in zichzelf gekeerd wandelt ze met ons mee.

Met bewondering sla ik de jonge, dappere weduwe en haar schoonzusje gade. Ondanks hun enorme
flinkheid is het verse verdriet zo duidelijk aanwezig. Het bos doet zijn uiterste best om zich van zijn
mooiste kant te laten zien en laat de frisgroene bladeren aan de bomen zacht ruisen. Voor hen is het
moeilijk om daar nu veel oog voor te hebben en dat is zó begrijpelijk.

Zwijgend lopen we verder. Soms staan we even stil op een kruising of bij een open plek en dan
vertelt ze. Over haar lieve man, zijn ziekte en over de enorme vaart waarmee er definitief een einde
kwam aan hun leven samen. Hun leven samen met hun dochtertje. Zoveel plannen, zoveel mooie
herinneringen die nog gemaakt hadden moeten worden.

Vanuit de bescherming van ons bos lopen we over een open stuk richting het akkerland. Precies op
de hoek, in de wind en met een prachtig weids uitzicht, blijven ze staan. “Waar komt de zon op?”,
vraagt ze. Ik wijs waar die opkomt en ze kijkt naar haar schoonzus. Die knikt en ik zie op hun beide
gezichten een glimlach verschijnen. Vragend kijk ik ze aan. “De avondzon, daar hield hij zo van.
Gezellig met elkaar een beetje barbecueën enzo”. Terwijl ze dit zegt breekt haar stem.

“Maamaa…”, klinkt het nu zacht en ze trekt aan haar moeders shirt. Met de stok die ze onderweg
heeft gevonden prikt ze door wat bladeren in de grond. Voorzichtig probeer ik contact met haar te
leggen en vraag haar naar haar verjaardag de week ervoor. Verlegen kijkt ze heel even naar me maar
dan verschuilt ze zich weer gauw achter haar moeder.

Na de lange wandeling komen we terug in het ontvangsthuis. De kleine meid kan vast wel wat
koude limonade en wat lekkers gebruiken. Ik krijg zowaar een dankbaar lachje en met een beetje
hernieuwde energie begint ze spontaan te kletsen. “Weet je wat ik voor mijn verjaardag heb
gekregen? Twee konijntjes en die zijn heel zacht en grijs en…”.

Alice Reukema