Schaap 597

Op een begraafplaats neem je doorgaans afscheid. Afscheid van een geliefde, afscheid van een bekende, of je gaat met iemand mee die een dierbare is verloren. Afscheid bestaat er in vele vormen. Loslaten, herinneren, emotie, op welk vlak dan ook, het is allemaal een proces.

In het voorjaar hebben wij op Natuurbegraafplaats Mepperdennen een 30-tal schapen gekregen. In ons jonge bos ontstaat er veel onder begroeiing: diverse grassoorten, brandnetels (een belangrijke waardplant voor rupsen en vlinders!) en nog veel meer. Deze onder begroeiing heeft natuurlijk zijn waarde, maar nadeel is dat het bos soms wat minder toegankelijk is. Door de schapen steeds een gedeelte van het bos te ‘geven’, beheersen we deze begroeiing en gaan onze milieuvriendelijke grasmaaiers snel, effectief én geruisloos te werk, daar kan geen bosmaaier tegenop.

Als medewerkers van de Natuurbegraafplaats lopen wij uiteraard zelf ook dagelijks door het bos. Vaste prik daarbij is het kijken bij de schaapjes. Hebben ze nog water en mineralen? Zijn ze er allemaal nog? En, kan ik ze aaien! Dat laatste maakt het natuurlijk leuk, maar hoe krijg je de aandacht van een schaap. Vaak proberen we het met een pluk gras of een afgekloven appeltje.

En zo gebeurde het dat ik na een week of 2 in de gaten kreeg dat telkens hetzelfde schaap bij mij kwam en mijn appeltje uit m’n hand at. Was het echt steeds dezelfde? Ja hoor, zéker! Haar oornummer, eindigend op 597. Ik ken het inmiddels uit m’n hoofd en telkens als ik aan kom wandelen, fluit ik op afstand en roep: ‘Kom dan!”

Schaap 597 lijkt ook mijn stem te herkennen. Haar koppie gaat omhoog en blatend komt ze op me afgestormd alsof ze me een half jaar niet heeft gezien. Inmiddels is ze gewend aan de appel, komt ze tegen me aanstaan en kan ik haar over haar warme koppie aaien. De rest van de schapen kijkt wat op afstand, maar volgen haar voorbeeld niet. Zo kwam ik vrijwel dagelijks langs bij haar en zag ik dat ze het leuk vond om aandacht te krijgen. Het voelde dan ook als míjn schaap.

Tot die dag dat er werd meegedeeld dat de schapen ons gingen verlaten…In de winter is er te weinig voedsel voor ze in het bos en om ze aan te laten sterken is het beter dat ze naar een volle weide gaan, om ze in het voorjaar weer terug te laten keren. De échte schaapherder komt bij me met een spuitbus in zijn hand. Ook hij weet inmiddels dat ik mijn ‘eigen’ schaap heb en geeft aan dat het tijd is om mijn voorletter met een spuitbus blauwe verf op haar achterste te maken. “Kijk”, zegt de schaapherder, “zo weten we allemaal dat zij in elk geval weer terug moet komen op Mepperdennen.” Met een dubbel gevoel probeer ik een mooie letter ‘M’ te maken en zo te markeren dat zij van mij is..

Afscheid nemen..

Of het nou van een geliefde is, mens of dier, afscheid nemen doet altijd iets…

Tot volgend voorjaar, Lady..