Herbegraving Mepperdennen: “Wie gaat er nog voor me zorgen?”

“Zou hij niet op een natuurbegraafplaats kunnen worden herbegraven?”, vraagt Nel Peters zich af. Haar man is in 2004 overleden en begraven op een reguliere begraafplaats in Assen. Inmiddels is het bijna twintig jaar later en moet er een keuze worden gemaakt over het verlengen van grafrechten. Nel moet er niet aan denken dat het plekje ooit geruimd zal worden. Ook het onderhouden van het graf is inmiddels een hele opgave geworden. “Ik wil dat allemaal niet. Ik wil gewoon begraven en dat het dan klaar is.” Zoon Joop hoeft er niet lang over na te denken. “Als je dat wil, mam, dan ga ik daar werk van maken.”

‘Het kon weleens over zijn’

Het plan komt niet helemaal uit de lucht vallen. Nel heeft een TIA gehad en is daar erg van geschrokken. “Het kon weleens over zijn”, spreekt ze voorzichtig voor de eerste keer uit. Hoewel ze al negentig jaar is, is ze nooit eerder bang geweest dat haar leven gauw zal eindigen. Het contact met Natuurbegraafplaats Mepperdennen wordt gelegd door Joop. Vervolgens neemt hij contact op met de gemeente Assen om een verlof aan te vragen. Na een aantal weken is er groen licht en mag de herbegraving worden uitgevoerd.

Een geruststellende gedachte

Joop en zijn vrouw Wietske bezoeken Natuurbegraafplaats Mepperdennen om een plekje te kiezen. De plek waar hun vader straks wordt herbegraven, maar ook een plekje ernaast voor zijn moeder. “En ook voor onszelf”, vertelt Joop. Joop en Wietske zijn door het hele proces tot nadenken gezet en vinden het eigenlijk wel een geruststellende gedachte dat er ook voor hen een plekje is. “Ja, we hebben geen kinderen en verder ook niet veel familie. Wie gaat er dan straks nog voor me zorgen?” Wietske knikt. “Dat is een fijn idee hoor, dat we straks bij elkaar komen te liggen.”

Herbegraving op Mepperdennen

De eerste stap van de daadwerkelijke herbegraving naar Mepperdennen is het verwijderen van de dekplaat en de grafsteen. Een week later, op 22 maart staat de herbegraving gepland. Nel Peters heeft ernaar uitgekeken en is blij dat het eindelijk gaat gebeuren. In Assen wordt er zorg voor gedragen dat haar man opgegraven wordt en dat alles in een nieuwe kist terecht komt. Het is aan Joop en Wietske om hem op te halen en naar Natuurbegraafplaats Mepperdennen te brengen. “We hebben hem opgehaald met de veewagen,” lacht Joop. “Dat is een mooi gesloten wagentje. Vader had dat wel leuk gevonden.”

‘Het is goed zo’

Op de natuurbegraafplaats in Meppen worden ze al opgewacht. Hierbij is Nel ook aanwezig. Haar man wordt op de rijdende baar getild en naar zijn definitieve rustplaats begeleid. Nel zit op de elektrokar en kijkt haar ogen uit. Ze vindt het hier prachtig en is erg te spreken over het plekje dat zorgvuldig door Joop en Wietske is gekozen. Nog één keer legt ze haar hand op de kist. Vervolgens geeft ze de medewerker van de natuurbegraafplaats een knikje. “Het is goed zo”, besluit ze.

Een enorme troost

Hoewel een TIA de aanleiding was om de herbegraving in werking te zetten, herstelt Nel hier goed van. Het is dan ook een hele schok voor het gezin als er kort na de herbegraving naar Mepperdennen een tumor wordt ontdekt bij Nel. In het ziekenhuis kunnen ze niets meer voor haar betekenen en nog geen twee maanden na de herbegraving van haar man komt ze zelf te overlijden. Voor Joop en Wietske is het bizar dat ze al zo gauw weer op de natuurbegraafplaats staan, maar nu om afscheid te nemen van moeder. “Dat hadden we nooit kunnen bedenken. Maar het is wel een enorme troost dat ze naast vader komt te liggen en dat we deze wens nog voor haar hebben kunnen vervullen. Net op tijd en
moeder had gelijk. Het is goed zo.”