Dean (10 jaar): “Ik vind het hier stom”

De tienjarige Dean zucht. “Ik vind het hier stom. Waarom moeten we hier nu zijn?”  Ik weet meteen dat deze rondleiding een uitdaging voor mij gaat zijn. Zijn ouders hebben interesse in natuurbegraven en willen graag wat meer informatie hierover. Dean had waarschijnlijk liever achter zijn Playstation gezeten en geef hem eens ongelijk. Er is niemand overleden, dus geen enkele aanleiding om hier nu te zijn.

Op onweer

Ik neem het gezin en enkele andere geïnteresseerden mee naar buiten. Deans gezicht staat nog steeds op onweer als ik start met de rondleiding. Ik vertel over het ontstaan van Mepperdennen en beantwoord alvast enkele spontane vragen tussendoor. “Heb jij eigenlijk al een graf gezien, Dean?” Dean kijkt verschrikt op. Tot nu toe had hij eigenlijk alleen nog maar wat zitten mokken en niet om zich heen gekeken. Hij schudt zijn hoofd. Ik vertel dat er binnenkort schapen komen om het gebied te begrazen en dat je de graven dan weer veel beter kunt herkennen. Samen gaan we op zoek en we vinden al gauw een eerste graf. Gefascineerd staat Dean ernaar te kijken.

“Jij wordt hier toch niet begraven”

De moeder van Dean vertelt dat ze hier ooit wel begraven zou willen worden. “Jij wordt hier toch niet begraven”, zegt Dean stellig. Op de vraag waar ze dan wel begraven zou worden heeft hij niet echt een antwoord. Klaarblijkelijk heeft hij er nooit bij stilgestaan dat er ooit een moment komt waarop zijn ouders zullen sterven. Prima ook, voor een jongen van tien jaar die opgroeit in een gezin waarin er geen gezondheidsproblemen zijn. Ik vertel dat veel mensen al in goede gezondheid een mooie plek reserveren, zodat dat niet meer geregeld hoeft te worden in die toch al zo drukke dagen nadat iemand komt te overlijden. Een fijne plek in de natuur, zodat je lekker een boswandeling kunt maken als je het graf nog eens komt bezoeken. Ik zie aan Dean dat hij er druk over aan het nadenken is.

Moet je ook reserveren als je op bezoek komt?

“Wat nou als er een oma is en die wordt hier begraven. Moet je dan ook reserveren als je in het bos naar die oma wilt gaan? Of mag je dan gratis in het bos?” Aha, daar zat hij op te broeden. Ik besef ook meteen hoe relevant deze vraag is, vanuit zijn positie. “Wat goed dat je het vraagt, Dean. Overdag, als het licht is, dan mag je hier altijd komen. Als je niet weet waar het precies is, dan kunnen we je helpen, want wij zijn er ook iedere dag. Alleen ‘s nachts komen we hier niet, want dan is het bos van de dieren”, leg ik uit. Ik vertel hem over de reeën, vogels en hazen die hier wonen. Ondertussen scan ik de omgeving op kleinere diertjes.

Waarom rent ie zo hard?

“Kijk Dean, een spinnetje. Die woont hier ook”, roep ik. Dean komt er meteen op zijn hurken naast zitten. “Wat is dat voor spin?” Ik haal mijn schouders op en vertel hem dat ik het ook niet altijd precies weet en ook elke keer weer nieuwe beestjes ontdek. Ik wil een foto maken om erachter te komen waar we mee te maken hebben, maar dat valt niet mee. “Waarom rent ie zo hard?” schatert Dean. Even later heb ik het antwoord. “Aha! Het is een kraamwebspin. Dat is een hele bijzondere, want andere spinnen maken een web om hun prooi in te vangen, maar deze niet.  Kijk maar naar die grote bal die de spin bij zich heeft. Dat is een web waar de eitjes in zitten.” Dean bekijkt de spin uitvoerig. “Maar hoe vangen ze dan hun prooi?” “Nou, dat is dus precies waarom ie zo hard rent”, lach ik. Dean moet ook hard lachen.

Toch niet zo stom

De rest van de rondleiding is Dean in een aanzienlijk beter humeur. “Misschien vind ik het hier toch best leuk”, geeft hij schoorvoetend toe. Ik geef hem een knipoog en fluister: “Ik vond dit ook de leukste rondleiding ooit” en ik meen het van harte.

Wilt u ook meer weten over natuurbegraven?

U bent van harte welkom tijdens onze oriëntatiemiddag op 9 september. Daarvoor kunt u zich hier aanmelden.

Ook bent u van harte welkom om ook eens mee te wandelen tijdens een groepsrondleiding op Mepperdennen? U bent van harte welkom en u kunt zich daarvoor hier aanmelden.