‘Als je dit kindje in leven kan houden, dan is het een wonder’

Het is een grauwe dag in oktober, maar precies op het moment dat de as van Ria in het urngraf wordt gestrooid door haar nichtjes en schoonzus breekt de zon door. Het emotioneert haar schoonzus, die dezelfde voornaam draagt. “Dit is zo mooi, ik zou bijna uitkijken naar mijn eigen bijzetting”, glimlacht ze.

In een sigarendoosje
Het is 29 oktober 1943 als Ria wordt geboren als het op één na jongste kind in een gezin van acht kinderen. Onmiddellijk zijn er zorgen om Ria. Ze is zo klein, dat ze in een sigarendoosje past. De buurman spreekt naar haar moeder uit: ‘Janske, als je dit kindje in leven kan houden, dan is het een wonder!’. Maar dat wonderen daadwerkelijk bestaan, heeft Ria hen bewezen. Ze heeft een verstandelijke beperking, maar daar leert ze mee omgaan. Hele zinnen maken gaat niet, maar Ria drukt zich heel goed uit met weinig woorden.

Geen Marietje, maar Ria
Ria heeft vijf broers en twee zussen, waarvan er twee heel speciaal zijn voor haar. Piet en Jos hebben een bijzonder plekje in haar hart. Piet krijgt verkering met Ria, waar ze zich steeds meer aan hecht. Het is geen toeval dat ze dezelfde naam dragen, want Ria kijkt altijd als betoverd, vol bewondering naar haar schoonzus. Op een bepaald moment staat haar besluit vast en maakt ze duidelijk: “Mijn naam is ook Ria en geen Marietje”.
Piet en Ria krijgen vier kinderen, maar ook Ria heeft een plek in het gezin. Ze hebben een heerlijke tijd, totdat het noodlot toeslaat. Piet krijgt op 38-jarige leeftijd een hersenbloeding. Hij leeft nog vijf jaar en sterft op 44-jarige leeftijd.

Conny en José
Schoonzus Ria en Jos onderhouden de jaren erna nog een warm contact met elkaar. Het voelt zo goed dat het zich ontpopt tot een liefdesrelatie. Een oordeel hierover had Ria niet. Twee mensen van wie ze zo hield hadden elkaar gevonden. Voor Ria was het zelfs fantastisch, want Jos en Ria ontfermden zich over haar en namen haar regelmatig mee op vakantie. Toen ook de gezondheid van Jos achteruit ging, namen Jos’ dochters Conny en José de zorg voor hun tante Ria van hen over. Zij namen haar nog regelmatig mee vanuit Brabant naar Drenthe, waar Ria en Jos inmiddels al bijna 30 jaar woonden, samen genietend van de rust, ruimte, mooie natuur en lieve mensen om hen heen.

Een hechte familieband
Ook Jos overlijdt uiteindelijk. Het kleine meisje dat ooit in een sigarenkistje paste, overleeft wonderbaarlijk genoeg al haar broers en zussen. Schoonzus Ria en nichtjes Conny en José zijn er ondertussen nog altijd voor Ria. Het is een hechte familieband, onvoorwaardelijk. Als Ria uiteindelijk op 78-jarige leeftijd op haar sterfbed ligt, zitten Conny en José dicht naast haar. Zo weinig woorden als ze altijd sprak, zo goed drukt ze nu ook haar afscheid en dankbaarheid uit. Met gesloten ogen aait ze José over haar arm en met Conny doet ze zachtjes een handen klapspelletje wat ze altijd speelden. Ze is zich op dat moment nog volledig bewust van de liefde om zich heen.

Dit moest zo zijn
Ria wordt gecremeerd en dat zorgt voor een vraagstuk in de familie. Want waar gaat haar as naartoe? Ria was zo enorm geliefd en hoort een beetje bij iedereen. Het is José die ‘s nachts een seintje van haar overleden vader krijgt. “Mijn vader sprak me toe in een droom. Hoe mooi zou het zijn als hij en zijn zus weer herenigd zouden worden?” Kort daarvoor heeft schoonzus Ria een plek gereserveerd op Natuurbegraafplaats Mepperdennen. Een dubbel urnengraf, voor de as van haar en Jos. Het zou ook de ideale plek zijn voor Ria, die enorm van de natuur hield. Omringd door de mensen die haar altijd zo lief waren. En zo stonden ze een aantal maanden later gezamenlijk op Mepperdennen om de as van hun dierbare Ria uit te strooien. Alsof ze nog niet zeker genoeg waren van hun keuze breekt de zon door. Een bemoedigend knikje van Conny naar José. Dit was geen toeval, dit moest zo zijn.